Cari Artikel:

Jumat, 02 Juli 2010

Persatuan Cinta Kasih (1)



Persatuan cinta kasih yang dimaksud adalah persatuan dengan Allah yang adalah kasih. Ini bukan hanya suatu pengalaman rohani yang dicapai sesudah manusia meninggal, tetapi juga bisa dialami oleh kita yang sungguh merindukan dan mempersiapkannya saat masih hidup di dunia ini. St Yohanes dari Salib, seorang kudus Karmel, melukiskan persatuan itu sebagai keberadaan manusia di atas puncak Gunung Karmel. Dalam pendakiannya menuju puncak, manusia diminta untuk melewati jalan pengosongan dan penyangkalan diri. Sedangkan St Theresia dari Avila melukiskan keadaan itu yakni bila manusia sampai pada ruang terakhir dari Puri Batin. Untuk sampai ke ruangan itu, manusia harus melewati beberapa ruang yang penuh dengan tantangan dan godaan yang bisa membuat manusia bukannya masuk ke ruang berikutnya, melainkan kembali ke ruang sebelumnya bahkan bisa memulai lagi dari awal.


Mungkin kita melihatnya terlalu sulit. Apalagi untuk melewati jalan yang ditawarkan oleh St Yohanes dari Salib, seakan tak mungkin untuk dilalui oleh orang jaman ini. Namun, sebagaimana yang dilukiskan oleh Yesus dalam perumpamaan Harta terpendam dan mutiara berharga, persatuan cinta kasih itu menjadi sesuatu yang tak ternilai berharganya. Sehingga, jalan pengosongan dan penyangkalan diri adalah dengan sendirinya harus dilalui. Hal ini sebagaimana orang yang menemukan harta terpendam dan mutiara berharga itu, ia menjual seluruh harta miliknya. Semuanya tak ada artinya lagi dan harus dijual demi mendapatkan yang begitu berartinya.

Maka, dapat dimengerti bahwa Yesus berkata, "Berbahagialah mereka yang miskin di hadapan Allah, sebab merekalah yang empunya Kerajaan Sorga." 

KAWERUH


Elmu ingkang kagem anggayuh tumrap punapa kemawon sinebat KAWRUH. Pramila yen ta janma kepengin angudi sarta ambudi daya satunggaling bab kedah mawi elmu utawi kawruh, dene elmu utawi kawruh satunggal lan satunggalipun kala wau mawa dhasar piyambak-piyambak. Ingkang satunggal lan satunggalipun mboten sami, amargi bedaning sediya utawi niyat, sarta bedaning dhasar kala wau janma ingkang kirang ing weweka lajeng gampil anglepataken satunggal dhateng satunggalipun.

Reroncening keterangan punika perlu sanget kagem lambaraning mangudi dhateng satunggaling tujuan, murih mboten tumpang suh ing pawingkingipun, jalaran sampun nyata mangertosi dhateng bedaning elmu utawi kawruh, bedaning pangudi lan caranipun, wekasan ugi bedaning pikolehipun. Menawi sedaya para janma saindhenging bawana sampun saged ngagem raos ingkang mekaten punika, genah badhe tansah ayem lan tentrem lahir lan batosipun.

Tembung ELMU utawi KAWRUH punika tegesipun satunggaling cara ingkang dipun mangertosi, perlu kagem ambudi daya amrih sedaya sediyanipun, punapa dene niyatipun saged katurutan utawi kasembadan. Dados elmuning janma ingkang kagungan sediya utawi niyat awon inggih kedah mawi cara ingkang awon, dene janma ingkang kagungan sediya sae, elmunipun inggih kedah sae. Cetha sanget sapunika bilih awon saening elmu punika namung gumantung dhateng sediyaning utawi gegayuhanipun.

Inggih namung kanthi dhasar mekaten punika, elmu utawi kawruh saged dipun mangertosi awon lan saenipun. Gumantung malih dhateng sediyanipun. Pramila ing sarehning kathahing janma punika adatipun namung kepengin anggayuh bab ingkang sae utawi utami, pramila prayoginipun para janma piyambak kersaa angudi sarta angupadosi elmu utawi kawruh ingkang sae sarta utami kemawon, dene wonten sawenehing janma ingkang kepengin anggayuh dhateng piawon, inggih sumangga kemawon, gumantung saking sediyanipun piyambak-piyambak.